verslag van een medereiziger naar Doboj

Uitdelen zaaipakketten Doboj       

Dit jaar zijn we voor de tweede keer mee geweest naar Doboj en willen we U graag vertellen wat onze ervaringen waren en wat we hebben kunnen doen.

Het hoofddoel was uiteraard het rondbrengen van de zaaipakketten.

De verdeling was dit jaar wat anders. Naast het “gewone” pakket met onder andere pootaardappels, uien, paprika en diverse groenten, hadden we deze keer ook een extra zak met aardappels.

Die werden uitgedeeld aan mensen met kinderen die daardoor een grotere opbrengst krijgen. De pakketten waren daardoor in totaal iets duurder, maar we konden 450 pakketten laten samenstellen via het Rode Kruis van Doboj. Het benodigde geld daarvoor is in onze gemeente opgebracht middels collectes en giften.

Evenals de vorige jaren waren de adressen uitgezocht door het Rode kruis. Doboj is een grote uitgestrekte stad, met diverse dorpen/gemeenschappen daaromheen, die allemaal behoren bij de gemeente Doboj. Elk dorp heeft eigen Rode Kruis medewerkers die in dat gebied wonen. Zij kennen de mensen goed en weten precies wie er hulp nodig heeft. Omdat het gebied zo uitgestrekt is, lukt het ons niet om alle 450 pakketten zelf mee te bezorgen, maar we hebben er bij 71 daarvan aanwezig kunnen zijn. De rest gebeurt weer door de plaatselijke Rode Kruis medewerkers.

In dezelfde week hebben we op meer plaatsen hulp geboden. De Stichting Hulpactie Doboj sponsort ook verschillende gezinnen, ouderen en kinderen. Daar hebben we er een paar van bezocht.

En ook mochten we een klein meisje die een zeldzame vorm van diabetes heeft ontmoeten en de ouders financiële hulp toezeggen.

De Stichting Make Sense! bouwt huizen voor gezinnen en we zijn wezen kijken bij een pas gebouwd huis en een huis in aanbouw.

Bij een dagopvang voor gehandicapte kinderen konden we wat speelgoed brengen en dat werd heel enthousiast ontvangen.

Dit even in het kort de praktische hulp die we konden bieden.

Omdat dit jaar het de tweede keer was dat we meegingen, kijk je daardoor anders naar de armoede.

Die is groot en de hulp is hard nodig. Maar wat ons opviel dit jaar zijn de verschillen.

Allereerst het grote verschil in rijkdom. In Doboj rijden ook grote nieuwe auto’s rond en je zou haast denken dat er geen armoede is. Maar je ziet ook heel veel mensen lopen, die hebben geen enkele vorm van vervoer en daarvoor geen geld. Dat moet je leren om te zien. Ook dat de containers doorzocht worden op bruikbare spullen.

Maar ook bij mensen die niets hebben zijn er grote verschillen. Sommigen hebben hun huis redelijk op orde en is het schoon, bij andere durf je nauwelijks naar binnen te gaan, zo vies is het er.

Dan zie je ook dat er mensen zijn die bezig zijn rond of in het huis. Maar anderen zitten gelaten binnen en doen alleen het hoognodige.

Er zijn dorpen waarbij de inwoners elkaar zo goed mogelijk helpen en elkaar ondersteunen, maar op andere plaatsen is er geen enkele onderlinge hulp en is het schrijnend om te zien dat een oude zieke man, wonend in een smerige krot woont naast een rijkere buurman in een groot huis, maar dat er geen contact en/of hulp is.

Iets anders wat ons nu opviel is de betrokkenheid van de Rode Kruis medewerkers. Dat zijn vrijwilligers die zo goed mogelijk de mensen in hun buurt proberen te helpen. Iedereen kent hen en zij weten waar de hulp het meest nodig is. Daarbij ondersteunen ze de mensen ook door bijvoorbeeld hout te hakken, of met het helpen om het land om te spitten.

Het Rode Kruis komt alle lof toe, ondanks alle beperkte middelen waarover zij beschikken.

Waar geen verschil in zit, is de grote dankbaarheid. Alle bezochte mensen zijn verbaasd en dankbaar voor de hulp die gegeven word. Hrava Hollandija (bedankt Nederland) is veel gehoord die week.

En die dank komt toe aan iedereen die bijgedragen heeft door bijdrage in collectes, giften en gebed.

Helaas zal het hierbij niet blijven en is nog steeds hulp nodig. Maar we hebben weer mogen zien dat het goed terecht komt en hard nodig is.

 

Het is moeilijk om de armoede te beschrijven, de emotie die daarbij hoort en de dankbaarheid.

Wij hebben veel foto’s gemaakt en als U wilt dan bent U welkom bij ons om die te bekijken en de achterliggende verhalen te horen.

 

Cor en Yvonne Romeijn.