Reisverslag december 2017

500 voedselpakketten voor Doboj in Bosnië.

Het is eind december 2017. De regenachtige grauwe lucht en de te hoge temperatuur voor de tijd van het jaar zorgen voor een modderig, kaal en verlaten decor in de bergen rondom Doboj.  De four-wheel-Lada van het Rode Kruis ploegt met zijn terreinbanden door de modder en wij volgen, voor de auto- liefhebber, met een geleende Toyota Rav 4 op winterbanden.

Aan de rand van het bos wordt gestopt en met een doos levensmiddelen op de schouder volgen we een bospad, steken een weiland over en dalen verder af langs een geploegd akkertje. Na 10 minuten zien we een klein dak met een wit gepleisterd huisje.  De dakgoot hangt er een beetje scheef bij en aan het eind er van staat een emmer om het kostbare regenwater op te vangen.  De muren zijn gescheurd; het erf is een grote modderpoel en binnen zit een oud vrouwtje, moederziel alleen, te wachten op wat komt.

Ze heeft alleen dat regenwater, geen stroom, geen inkomen en ze ziet bijna niets meer.

’s Nacht sluipen de wolven om haar huisje. Ze heeft een stompje kaars om in de stikdonkere nacht nog wat licht te kunnen maken. Ze heeft niemand meer op deze wereld. Een jongen uit het nabijgelegen dorpje brengt haar zo af en toe wat te eten.

We vragen ons af hoe ze de macaroni en de rijst uit het pakket moet koken.  Daar is water en hout voor de kachel voor nodig.  Ze is heel blij met de doos en we bespreken naderhand met de Rode Kruis mannen die er bij zijn, wat we verder nog kunnen doen voor deze vrouw.

Deze hele situatie is tekenend voor hoe ellendig er honderden oude en vaak alleen wonende mensen aan toe zijn. Zij vormt beslist geen uitzondering.

We treffen een oude man met de ziekte van Parkinson, die zo heftig schudt, dat we ons afvragen hoe hij een glas water moet drinken, laat staan eten koken. We gaan aan de slag met een dokter om hem medicijnen te bezorgen.

In een ander piepklein en afgelegen huisje ligt een vrouw na een hersenbloeding zonder medische hulp. Gelukkig regelen de jongens van het Rode Kruis snel een ziekenauto, die haar naar het ziekenhuis brengt.  Zelf hebben deze mensen daar geen geld voor.

Een nog redelijk jonge man, die hier in Nederland naar een opvang zou moeten voor zijn geestelijke handicap, ligt daar thuis doormiddel van een ijzeren ketting aan de muur geklonken, hartverscheurend te schreeuwen op een vies stinkend bed.

Een vrouwtje met twee geamputeerde benen zien we in een oude rolstoel zitten. Ze heeft geen geld voor medicijnen voor haar suikerziekte en dus zal ze behalve haar benen ook langzaam haar gezichtsvermogen verliezen.

We ploegen voort door de modder, berg op en af en brengen zo op de meest afgelegen plaatsen enige hulp.

50 ‘dorpjes’ liggen er rond de stad in de bergen en ieder dorpje krijgt gemiddeld 10 pakketten voor de ‘ergste’ gevallen.

Sommige van die dorpjes hebben 20 huizen, waarvan er soms nog maar enkele bewoond zijn.

Het bezorgen van een voedselpakket kost soms wel een uur rijden en lopen.  Zeker als je de mensen ook nog wat aandacht wilt geven.

Het veelal volslagen uitzichtloze van hun situatie is letterlijk tranen trekkend.  Het is niet om aan te zien en tevens beschamend als je er aan denkt in welke luxe we zelf hier leven en hoe ‘gewoon’ we dat zijn gaan vinden.

Dat maakte het thuiskomen voor ons zo vlak voor de Kerstdagen ook extra moeilijk.

500 voedselpakketten zijn uitgedeeld met meel, olie en gist om brood te kunnen bakken, met rijst en macaroni met een pak bonen, pakjes soep, een paar blikjes vis, thee en koekjes en dat soort basale dingen om de ergste honger te kunnen stillen.

De blijde gezichten, even aandacht, een arm om je heen,  even een klein geluksmoment, meer is het niet, het lost niets structureel op, maar toch………. ‘Hvala Bog!’ mompelen ze, ‘dank God!’, en zo is het!!!

En wij danken u voor het gulle geven, zodat deze we deze pakketten konden uitdelen en wij danken God voor deze gezegende reis!!!

Karel en Dickie de Rijk